Het werk van Cemal
Sinds 1997 is Cemal Em in functie bij de beroepsbrandweer van Veiligheidsregio Zuid-Holland Zuid. Een functie waarin geen werkdag hetzelfde is en die perfect past bij Cemal. Mensen helpen is zijn leven. Daarnaast voelt hij zich thuis tussen zijn collega’s die als een tweede familie voor hem zijn.
Waarom past het werk van brandweerprofessional zo goed bij jou?
“Je werk moet je energie geven en geen energie kosten. Mijn werk heeft alles wat ik zoek in een baan. Het helpen van mensen. Het doorzettingsvermogen. En de teamgeest. Wij delen lief en leed met elkaar.”
Is er elke werkdag een brand te blussen?
“Dat is ook iets wat me aanspreekt aan dit vak. Je weet nooit hoe een dag eruit gaat zien. Die variatie en uitdaging, daar houd ik van. Een werkdag duurt 24 uur en daarna ben je twee dagen vrij. Hoewel je niet weet wanneer je moet uitrukken heb je tijdens die 24 uur een vaste dagindeling. Je controleert alle gereedschappen, voertuigen en materialen, je doet oefeningen, je eet samen een warme maaltijd tussen de middag. Sporten is ook vast onderdeel van de dag. Je moet fit blijven in dit vak. Maar wat er ook gebeurt, als je pieper gaat, laat je alles staan. De situaties waarbij we worden ingeschakeld zijn heel divers. Er kan brand zijn, een ongeval op het water, maar ook bij een opsluiting in een lift, een dier in een boom of in een sloot komen we in actie. Gemiddeld rukken we drie keer per dag uit, maar het is voorgekomen dat we wel dertien keer moesten uitrukken.”
Naast jullie basistaken hebben jullie ook bepaalde specialismen.
“Klopt. Ik ben 11 jaar lang brandweerduiker geweest. Nu ben ik schipper op de kleine boot en motordrijver op de blusboot. Om deze rollen uit te kunnen voeren, volgen we verschillende opleidingen. We oefenen twee keer per week met de blusboot en ook de duikers oefenen regelmatig. In onze regio bevinden zich de drukste vaarroutes van Europa, daarom is het belangrijk dat we deze specialismen op peil houden.”
Hoe voelt het om mensen te redden?
“Het is geweldig om de blik in de ogen van mensen te zien als je ze hebt geholpen. Als brandweerduiker heb ik ook mensen gered en daarnaast kon ik, omdat ik bij Veilligheidsregio Zuid-Holland Zuid werk, lid worden van USAR (Urban Search and Rescue Team). Dit is een reddingsteam dat in actie komt bij grote rampen nationaal en internationaal. We redden mensen vanonder het puin bij aardbevingen of we bieden humanitaire hulp. Ik was bij reddingsacties in Pakistan, Haïti, Sint Maarten en Nepal. De redding van een moeder en dochter in Haïti zal me altijd bijblijven. Voor de moeder was het te laat, zij overleed na de redding. De dochter overleefde het wel. Zij is door haar tante opgevoed en woont inmiddels met haar in Canada. We hebben af en toe contact om te horen hoe het met haar gaat.”
Hoe kwam je bij de brandweer terecht?
“Ik ben in 1989 naar Nederland gekomen vanuit Turkije. Ik werkte eerst in de scheepsbouw. Daar deden we met de bedrijfsbrandweer oefeningen en dat vond ik interessant om te doen. In diezelfde periode sprak ik op de sportschool iemand die bij de vrijwillige brandweer zat. Toen ben ik in 1994 als vrijwilliger begonnen en 1997 gestart bij de beroepsbrandweer. In het begin was het voor zowel mijn collega’s als mijzelf even wennen. Ik moest aan de Nederlandse cultuur en humor wennen en zij andersom ook aan mij. Maar door met elkaar in gesprek te blijven en vragen te stellen, kom je dichter bij elkaar. Nu heb ik dezelfde droge humor! Voor mijn geloof is er ook voldoende ruimte. Ik haal ’s avonds op mijn kamer de gebedjes in die ik overdag niet kon doen en bij de warme maaltijd wordt er een halalmaaltijd voor mij besteld.”
Er is dus respect voor elkaar?
“Zeker. Je leeft als een soort broers en zussen met elkaar. Net als in een familie heb je weleens ruzie, maar we zijn er vooral voor elkaar in moeilijke tijden en we praten erover als we iets heftigs hebben meegemaakt. Dat teamgevoel maakt het bijzonder.”